در ادامه نوشته قبل
من کتابم را ورق می زنم، تغییری حاصل شد.
اندکی قبل صفحه یک را روشن کرده بود، الان صفحه دو را روشن کرده !
خب، بگویم یا من کان منور صفحه یک، و الان کنت منور صفحه دو !!!
بچه ها ! می گویند تغییرات عالم، در او تغییر ایجاد می کند !
می کند ؟؟
او، او است.
در سکوت و بساطت و علو و کبریائی خود، الان کما کان بوده و هست.
سرت را از کتابت بلند کن به بالا نگاه کن؛
تغییری کرده ؟
نه؛ او او است.
نور.
همان که بود.
ولی تو صفت جدیدی به او نسبت دادی، گمان کردی که او کار جدیدی کرده !
نه ؛ او او است جدید و قدیم ندارد.
فَإِنَّهُ لَمْ یَزَلْ وَ لَا یَزَالُ بِحَالَةٍ وَاحِدَةٍ،هُوَ الْأَوَّلُ قَبْلَ کُلِّ شَیْءٍ، وَ هُوَ الْآخِرُ عَلَى مَا لَمْ یَزَلْ، وَ لَا تَخْتَلِفُ عَلَیْهِ الصِّفَاتُ وَ الْأَسْمَاءُ کَمَا تَخْتَلِفُ عَلَى غَیْرِهِ
داستان انتزاع این صفت جدید، همان داستان انتزاع صفت قبلی است. این توئی که از محدوده های منظر خودت، صفت انتزاع می کنی.
راست می گوئی؛ نه اینکه دروغ بگوئی؛
ولی برای شناخت او این حرف ها به درد نمی خورد !
ما چون چشم دیدن او را نداریم، مجبوریم او را با این صفت بشناسیم.
ولی بدانیم که این صفات ارزشش چقدر است !
همین که بدانیم خوب است .
بر دامن کبریاش ننشیند گرد !
کلمات کلیدی:
